Być może wspominałam już o tym w komentarzach pod ostatnimi postami, ale teraz mogę powiedzieć oficjalnie:
jestem studentką pielęgniarstwa. Niestety nie w Krakowie i nie na UJ. Co więcej, nie opuszczam nawet rodzinnego miasta. Zostaję tutaj i od października można będzie spotkać mnie błąkającą się po włościach lokalnej uczelni. Studiowanie w NT nie jest szczytem moich marzeń, dlatego planuję przenieść się po pierwszym roku (sprawdzałam i
jest taka możliwość). Ale przecież nie o tym chciałam pisać.
Bo bardziej zaskakujące od porażki, którą poniosłam przy rekrutacji (wierzcie lub nie, ale o moim być albo nie być na "najstarszej uczelni w kraju" zadecydował dokładnie
jeden punkt), jest podejście innych do tego kierunku i mojego przyszłego zawodu. O czym mowa? Wiecie co, na ten temat nie trzeba się dużo rozpisywać, wystarczy, że wpiszecie sobie w wyszukiwarkę hasło: "nurse". Przekonacie się, o co mi chodzi. I okaże się nagle, że do wykonywania tego zawodu potrzebny jest nie dyplom, a kusy, obcisły uniform plus jakiś fikuśny, najlepiej różowy stetoskop, używany oczywiście w charakterze li i jedynie erotycznej zabawki. Przez ładną, cycatą blondynkę, rzecz jasna.
Jeszcze ciekawiej jest, kiedy poznaję nową osobę i wywiązuje się taki oto dialog:
- Na co się dostałaś?
- Na pielęgniarstwo.
- No proszę, proszę... Pani pielęgniarka! Uuu...! - i w tym momencie zazwyczaj następuje ryk, przypominający odgłosy włoskich robotników na widok długonogiej blondynki w mini.
Trochę inaczej wyglądało to jednak wśród znajomych, szczególnie tych z liceum. Kiedy powiedziałam im, na jakie studia się wybieram, usłyszałam tylko: "i co, chcesz całe życie myć tyłki starym dziadkom?". Warto podkreślić, że większość tych osób planuje zostać wielkimi dyrektorami, biznesmenami i filologami, kończąc swoje politologie, stosunki międzynarodowe i pedagogiki wszelkiej maści. Jaki procent (promil?) z nich znajdzie później pracę w swoim zawodzie? Oczywiście pytanie retoryczne.
Ja decyzję o wyborze studiów podjęłam
w pełni świadomie i do tego stosunkowo wcześnie - przynajmniej w porównaniu do kolegów i koleżanek ze szkoły - bo już pod koniec pierwszej klasy liceum. Zanim jednak decyzja zapadła, przepracowałam wiele godzin na rożnych oddziałach w szpitalu w ramach wakacyjnych i zimowych praktyk czy
wolontariatu.
I mam nadzieję, że postąpiłam słusznie.
